Op de vijfde loopdag doorkruisen we België. We vertrekken vanuit Le Roeulx en eindigen in Mesch in Nederland. Exact op 11 september zoals de Old Hickory Divisie dat in de nacht in 1944 deed. We zijn als lopers, motards, organisatie en ondersteuning een geolied team geworden. We weten allemaal wat we moeten doen. We genieten van de laatste kilometers en hebben een dubbel gevoel: blij dat we bijna thuis zijn, een beetje weemoed dat het straks allemaal gedaan is. Maar het idee van je eigen douche, bad en bed is een aantrekkelijk vooruitzicht.

Laatste meters naar Mesch

Rond 16.00u in de middag komen alle teams bij elkaar in Moelingen.Wat een warm welkom wanneer daar familie en andere leden van Atletiek Maastricht op ons staan te wachten. Maar we zijn nog niet klaar, de laatste kilometers over de grens naar Mesch moeten nog worden gelopen. En niet voordat Michael van Ness ons geleerd heeft hoe je een vlag moet vouwen. Gezamenlijk trekken we naar het herdenkingskruis voor John Hoffman, de Amerikaanse militair die bij het passeren van de grens dodelijk verwond raakte. We houden een kleine ceremonie waarbij de Amerikaanse vlag wordt gevouwen en in eer door Michael bij het kruis wordt gelegd. Een emotioneel moment. 

Grande finale: 12 september

Na een nacht thuis in het eigen bed geslapen te hebben gaat de wekker alweer vroeg af. Om 9.00u verzamelen en afreizen naar Margraten om te repeteren. Alleen de lopers wandelen samen met schoolkinderen en de fakkel straks langs het podium bij de aanvang van het bevrijdingsconcert. De andere estafettedeelnemers hebben even tijd om de begraafplaats op eigen gelegenheid te bekijken. Linda zoekt samen met Rob en Wil het adoptiegraf van Eugene Getz en maakt een foto voor de familie. De reactie uit New Jersey blijft niet lang uit: Give our new family in Holland a big hug! Dat zegt denk ik wel alles.

Het is een koude dag, we gaan ons tijdens een korte pauze opwarmen met soep en broodjes in Withuis. Daar voegt Ellis, die de hele week in Maastricht is gebleven om alle berichten op de website en op social media te plaatsen, zich bij ons. Samen keren we terug naar de plek waar we gisteren John Hoffman geëerd hebben. Een stevige plensbui komt naar beneden, gelukkig schijnt daarna al snel de zon wanneer we (alweer) keurig in formatie langs het karrenspoor gaan staan dat leidt naar het plein voor de school in Mesch. Daar zal het koningspaar straks naartoe gebracht worden in een stoet van jeeps. In een van de jeeps zit Kenneth Thayer de 99-jarige veteraan die in 1944 een van de bevrijders is geweest.

Nadat de koning en de koningin en de andere jeeps zijn gepasseerd lopen we achter de stoet aan naar het grote veld waar de driedaagse Landmarkt gehouden wordt.. Op een groot scherm is de opening van 80 jaar Limburg bevrijd te volgen. Er staan veel historische oorlogsvoertuigen opgesteld en er lopen mensen in kleding uit de jaren 1940 om het beeld compleet te maken. Wanneer we teruglopen naar de busjes om naar Margraten te vertrekken, loopt het koningspaar voorbij. We blijven met de hele groep even staan. En al die dezelfde tenues vallen op, Koning Willem-Alexander komt op ons af: hier staan de hardlopers! Rob houdt de lamp met de vlam omhoog om niemands benen te verbranden en daarop vraagt de koning: Is dat de vlam die jullie in Normandië zijn gaan halen? Jazeker zegt Rob, en even later als hij zich omdraait: Pfiew, nu kan ik wel een groot glas bier gebruiken. 

Liberation Concert

Het weer is erg grillig, zon en regen tegelijkertijd. Omdat we de hele dag in touw zijn, worden we uitgenodigd om in de deelnemerstent koffie met vlaai te komen eten. Het is 16.00u en we blijven tot na het concert. Ook de musici van Philzuid verzamelen zich in de tent om een hapje te eten voordat het Liberation concert gaat beginnen.

Om 19.00u is het zover. De lopers staan achter het publiek opgesteld samen met de kinderen. Daria gaat de stoet voor met de vlam en steekt het vuur aan. Aansluitend neemt iedereen plaats op de stoeltjes waar de jassen en regenponcho’s klaargelegd zijn door de andere deelnemers. Het is een intens concert met zangeres Susan Segers die de gevoelige snaar wel weet te raken. Het is een prachtig sluitstuk voor onze bijzondere reis waar we met 43 mensen in vijf dagen tijd het bevrijdingsvuur vanuit Caen via Omaha-beach over de Old Hickoryroute naar Mesch hebben gebracht. 

Bijzondere reis

Hardlopend, door zon, regen en wind. De vlam brandend gehouden. Elkaar gemotiveerd en gestimuleerd. Gastvrij ontvangen zijn in dorpen en steden op de route. Burgemeesters aan tafel gehad en een schilderij ontvangen. Een bijzondere gast, Michael van Ness, is meegereisd en we aan het hardlopen hebben gekregen. En heel bijzonder, hij heeft nog nooit gehoord van André Rieu. Collega hardlopers leren kennen die we eerder niet kenden. Luidkeels gezongen hebben op Comment ça va en de Poing warming up. Het Wilhelmus toch uiteindelijk allemaal van buiten kennen. Het geknoei met de fakkels. Niet te vergeten is de grote ploeg motards die ons veilig hebben begeleid door het verkeer. En ja, het zijn motards en niet moutards zoals velen in hun verslagjes vermeldden. Want dat doet de Fransman op de hotdog en haalt dat uit Dijon. Laten we daar nou net niet zijn geweest!