De vierde loopdag, van Peronne tot Le Roeulx is het laatste stuk door Frankrijk met de eindplaats in België. De zon laat zich weer zien en iedereen geniet van de kans om dit hele stuk vanaf de kust in Normandië tot Maastricht te mogen afleggen met dit mooie doel. De drukte van het stadsverkeer laten we een beetje achter ons en we verplaatsen ons weer over een uitgestrekt landschap met erg leuke dorpjes. De miezerige dag gisteren met soms wat tegenslag ligt achter ons. De loopteams en de nieuwe motards zijn nu helemaal op elkaar afgestemd en de reis gaat voorspoedig. Maar de grootste verrassing van vandaag was het bezoek van de ondersteunende teams, wat was dat leuk. Zij hadden hiervoor eindelijk eens de gelegenheid omdat er geen ceremonie voorbereid hoefde te worden. Het was echt samen onderweg.

Langs vele oorlogsmonumenten en begraafplaatsen

Er wordt hier en daar toch nog eens gecheckt of we vandaag echt niet ergens een ceremonie moeten bijwonen, maar dat is niet het geval. De tijdsdruk wordt er meteen een stuk minder door. Uiteraard reizen we over de route die de Old Hickory Divisie heeft afgelegd tachtig jaar geleden. We zien in veel dorpen een herinneringsmonument voor de overledenen van oorlogen. Maar we lopen ook langs vele begraafplaatsen uit de Eerste Wereldoorlog. De dorpen mogen er dan soms wat onderkomen uitzien, de begraafplaatsen en monumenten zien er zonder uitzondering piekfijn uit. Overal zie je verse bloemen bij de graven staan. Een reden om dan telkens de fakkel even omhoog te steken om respect te tonen voor hun strijd.

 

Team ondersteuning

Bijna onzichtbaar maar essentieel voor het goede verloop van de estafette is de organisatie. Carla, Ben, Hetty en Henriette rijden van hot naar her in twee auto’s om overal alles op orde te brengen: bloemstukken op tijd bij de juiste ceremonies klaarzetten, vuurschalen en vlaggen opstellen en weghalen Boodschappen en fourage: appels, bananen, 150 liter water, snelle Jelles, liters yoghurt, héél veel toiletpapier, natte doekjes en washandjes en afvalzakken. Zelfs voor dag en dauw worden de broodjes opgehaald bij de lokale bakker. 

Vandaag was er tijd om ook eens te gaan kijken hoe de teams de routes lopen en hoe de estafettewissels geregeld worden. Elk team heeft daarvoor een eigen methode ontwikkeld, van gestructureerd tot chaotisch, het lukte allemaal om in een mum van tijd weer op weg te zijn.

Team 1

We vertrekken in Roye en lopen naar Ronssoy. Het is mooi loopweer, blauwe lucht en 13 graden. Bram gaat het eerste lopen naar de wisselplek in een bosachtig gebied. We vervolgen de weg over de prachtig glooiende route met wijdse vergezichten en pittoreske dorpjes. De nieuwe motards zijn ingewerkt en de wissels lopen gesmeerd. De vermissing van het jasje van Loes geeft grote stress en er komt pas rust wanneer Eric er achter komt dat zijn jasje in zijn tas niet van hem is… We kunnen weer verder.

Op de weg worden we onaangenaam verrast door een aangereden kadaver, we dachten een kat maar het bleek een das te zijn. Een eindje verderop lag nog een beest. Voor ons een signaal dat de weg niet echt veilig is en we ook goed moeten oppassen.

We komen precies volgens tijdschema aan in Peronne, Viviane draagt de fakkel en weet op vakkundige wijze de snelheidscontrole van de gendarmerie te ontwijken. Met een korte plechtigheid mogen we de Old Hickory vlag van de burgemeester in ontvangst nemen.

Hierna lopen we verder en het schiet weer lekker op. Zeker na weer een forse spurt van Benjamin die niet onder de 16km per uur lijkt te kunnen lopen. Op het eind is er gelegenheid voor de dubbelloops variant, oftewel niet een maar twee lopers lopen het traject en kunnen elkaar een beetje oppeppen en met elkaar praten onderweg. Danny weet hier (bergafwaarts) ook nog even de 16 km per uur aan te tikken. De snelste loper van de dag is Loes met 38km per uur maar wat blijkt, het sporthorloge stond nog aan in de bus. We voelen soms wel dat we goed gelopen hebben de afgelopen dagen, al zijn onze pijntjes natuurlijk niet te vergelijken met de ontberingen die onze bevrijders in 1944 hebben moeten doorstaan. Na ons deel van de etappe stappen we in de busjes voor de rit naar Ittre waar we zullen overnachten.

Team 2

We gaan het middendeel van de etappe van Ronssoy naar Le Quesnoy lopen. De stemming zit er goed in, de zon is heerlijk en elke loper die bus 2 instapt zucht blij uit: dat was heerlijk lopen zeg. Er worden nog wat wetenswaardigheden uitgewisseld over het ontbijt. Nicole antwoordt op de vraag van Peter hoe ze zich voelt in de ochtend. Nicole: Sjus wie nao drei daog Karneval mèr daan zoonder kater. Daarna vraagt Nicole aan Daria: had jij nou een dubbele espresso? Daria: Nee, gewoon een lange. Het wordt dus een uitstekende dag. We hebben geen vergissingen in de route, afgezien van een omleiding door de kermis in Solemes. We kijken even rond, de kermis is nog gesloten dus we besluiten toch op de route te blijven. Om iedereen even goed te laten bewegen op de dag wordt er een paar keer met tweetallen gelopen. Michael loopt samen met Nicole, Wil loopt met Anita en Linda loopt samen met Peter. Bij deze laatsten kan Bus 2 het niet laten om een serie lovesongs de lucht in te slingeren. De reis eindigde vandaag in herkenbaar gebied, in de Kazematten in Le Quesnoy.
 

Team 3

We voelen ons fit, we rennen over lange heuvelachtige wegen van Le Quesnoy naar de mooie kapel van Le Roeulx, het laatste deel van de etappe van vandaag. Over een lange afstand is één gedeelte links van de weg Belgisch grondgebied en rechts Frankrijk. In de bus worden diepgaande gesprekken gevoerd, afgewisseld met flauwekul. Sommige grappen moeten overigens binnen de busdeuren blijven! De motards draaien lekker en de beentjes van de coureurs de relais de liberté ook. Het heerlijke ontbijt waar de lopers van genoten hebben heeft er overigens wel voor gezorgd dat de blijdschap groot was als er weer maïsvelden in zicht kwamen. Gelukkig zijn de boeren bezig met mest uitrijden dus helpen we een beetje mee. De enige tegenslag die we vandaag kregen was een afgebroken fakkel maar dat werd zelfs tijdens het lopen perfect verholpen.

Kleine dingen worden belangrijk

Wanneer een bus je tijdelijke huis begint te worden dan wordt een en ander toch wel praktisch ingericht. Want waar moet de bagage, het eten en drinken, de natte spullen, de drinkflessen? En wat neem je mee bij het wisselen van bus in minder dan een minuut? De lunchtassen en drinkflessen met je naam erop zijn een echte uitkomst. En dan zijn hoofdsteunen aan de stoelen echt onhandig bij het doorgeven van spullen, dus weg ermee. Maar als er weer serieus snelheid gemaakt moet worden moet dat natuurlijk wel veilig gebeuren. We hebben ons nog nooit eerder druk hoeven maken over de vragen zoals: is er ergens nog een hoofdsteun? En dan een antwoord krijgen: ja hier, hoeveel heb je er nodig?